Taki prosty wierszyk, zresztą Konopnicka pisała przede wszystkim dla dzieci...

I jeszcze jeden wiersz Konopnickiej :]

***
A czegoż rżysz po rosie,
Koniku mój ty siwy?
Nie będę ja ci w jedwab
Zaplatał długiej grzywy!

Nie będę ja cię wodził
Na uździe z karmazynu;
W parciankach będziesz chodził
U pługa chłopski synu!
Nie będziesz ty się pysznił,
Pod siodłem, pod czerwonem;
Łeb jeno zwiesisz smutnie
Nad czarnym wygonem...
Zębatą ciągnąc bronę,
Spotniejesz biała rosą,
Ani cię wiatry one
W kraj świata nie poniosą...
Ani ja nie dam ciebie
W złociste kuć podkowy,
Co byś tak stąpał z góry,
Jakoby nasz karbowy...
Nie będą drobną sieczką
Karmiły ciebie panny,
Nie padniesz w krwawym polu,
Świszczącą kulą ranny...
Na piasku, na ugorze,
Gospodarz cię zostawi,
A rosa oczy wyżre,
A słońce kości strawi...
Nie będą tobie grały
Muzyki ni trębacze,
Wiatr jeno cię pogrzebie,
A deszczyk cię zapłacze...

Ja to torszke inaczej interpretuje: autorka zauważyła, że konie coraz rzadziej są używane jako siła pociągowa, stały się ludziom zbędne wypierane przez maszyny i ubolewa nad tym.